Max Muller - opowiadanie by thatterka (5)

by Sister Morn 10:49 2 komentarze Opowiadanie Wasze prace

Anna Schiller zaklęła siarczyście w reakcji na szokujące wyznanie Sary. Wiele wody w rzece upłynie zanim ochłonie i przejdzie do porządku dziennego nad sytuacją, która mogłaby powstać jedynie… w bujnej wyobraźni nastoletniej autorki fanfików o Take That. Odkąd została powiernicą najpilniej strzeżonej tajemnicy swojej przyjaciółki a znanej prawniczki, Sary Müller – tajemnicy tyleż pięknej, co przerażającej – jej dość już zwariowane życie po prostu stanęło na głowie!

Mojej najsłodszej Sarze – Jason Orange – przeczytała na głos dedykację złożoną na okładce płyty Everything Changes. Z wrażenia rzuciła w powietrze kolejną wiązankę przekleństw.

- Przepraszam – zachichotała nerwowo. – Nie codziennie dowiaduję się, że moja przyjaciółka ma dziecko ze swoim idolem!

Szczerze przyznając się do zazdrości, nazwała Sarę pieprzoną szczęściarą.

- Pieprzoną w pełnym tego słowa znaczeniu – dodała w myślach – I to nie przez pierwszego lepszego…
- Kochałabym Maxa tak samo bez względu na to, kto byłby jego ojcem – odparła Sara, dotknięta nieudanym żartem młodszej koleżanki – Ale masz rację… - przytaknęła z westchnieniem - To prawda, jestem pieprzoną szczęściarą! Mam najwspanialszego syna na świecie i kocham go ponad życie – uroniła łzę. – Przy czym geny Jasona Orange są tu bez znaczenia!

Anna przeprosiła starszą koleżankę za swoje niemądre i nieprzemyślane słowa.

- Wybacz, moja droga… To ten szok… Wiesz, jak to jest… Ludzie w nerwach różne głupoty gadają… Chciałabym powiedzieć coś mądrego, ale nie ogarniam. Zwyczajnie nie-o-gar-niam! – gdzie się podziała ta elokwencja dziennikarki radiowej?

Sara przetarła wilgotne oczy. Wzięła głęboki oddech i nalała wina do kieliszków.

Uśmiechając się, wzniosła toast:

- Za ten przewrotny los!

- Za Take That! – dodała, z braku lepszej riposty, Anna.

***

Jason, który unikał Internetu jak diabeł święconej wody, a technologicznie – jak mawiali koledzy z zespołu – zatrzymał się w pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych, od dwóch godzin siedział przed komputerem, zawzięcie śledząc artykuły i komentarze dotyczące jego osoby.

Założę się, że Jason ma gromadkę dzieci i nawet o tym nie wie – pisał niejaki MancunianThatter84 – Mój kuzyn miał przyjemność poznać go osobiście. Spał z połową Manchesteru. Prawdopodobieństwo, że zaliczył wpadkę jest, że tak powiem, wysokie…

I to ma być fan? Słowa internauty skwitowane stosowną do treści buźką, poruszyły Jasona do żywego. Układał w głowie odpowiedź na bezczelny komentarz, kiedy niespodziewanie u jego boku pojawił się Howard.

- Jase, nie wierzę! – rozbawiony spoglądał przez jego ramię na ekran laptopa – Ty w Internetach? – w przyjacielskim geście poczochrał szpakowatą czuprynę kumpla. – Stary, nie poznaję!

Jason przełknął ślinę i ostentacyjnie trzasnął pokrywą komputera.

- Internet to syf – oznajmił, wstając od stolika.

Howard nie przestawał się śmiać.

- Odkryłeś Amerykę, bracie – poklepał Jasona po ramieniu. – Lepiej napijmy się piwa!

Jason bez mrugnięcia okiem przystał na propozycję kolegi.

***

- Dzień dobry, klinika ginekologiczno-położnicza, w czym mogę pomóc? – spytała przyjemnym głosem młoda recepcjonistka.

- Mówi Sara Müller – odpowiedziała nastolatka po drugiej stornie – Byłam umówiona na dziesiątą do doktor Zimmermann. Chciałabym odwołać zabieg.

- Pani Müller, godzina dziesiąta… - powiedziała do siebie recepcjonistka. – W porządku, pani Müller – zwróciła się uprzejmie do pacjentki doktor Zimmermann. – Wizyta anulowana.

- Dziękuję. Miłego dnia życzę – Sara odłożyła słuchawkę, podniosła swoją walizkę i nie oglądając się za siebie, wyszła z domu.

Wczesnym wieczorem znalazła się w katolickim przytułku dla samotnych matek, oddalonym dwieście kilometrów od rodzinnego Berlina. Rodzice szybko ustalili jej miejsce pobytu – nie czekała doby na pierwszy telefon.

- Urodzę to dziecko, czy tego chcecie czy nie! – krzyczała do słuchawki, zalana łzami szesnastolatka. – Nie macie prawa za mnie decydować w tej kwestii! Nie macie prawa!

- W porządku, córeczko – Rebeka Müller, nobliwa nauczycielka akademicka, ustąpiła pod naporem próśb i gróźb swojej jedynaczki. – Szanujemy twoją decyzję i zrobimy z ojcem wszystko co w naszej mocy, żeby zapewnić jak najlepsze warunki tobie i dziecku.

- Trzeba im przyznać, że zachowali się honorowo – powiedziała osiemnaście lat później jako dobiegająca czterdziestki kobieta sukcesu.

Anna z przejęciem słuchała opowieści przyjaciółki, której wielkie szczęście leżało w nietuzinkowej osobowości i sile charakteru, a nie w aparycji supermodelki, która zauroczyła jednego z pięciu najseksowniejszych mężczyzn świata. Większość znanych jej kobiet (z nią samą włącznie) przypłaciłaby życiem następstwa tego słodkiego wydarzenia… stanowiącego szczyt marzeń niejednej dziewczyny.

- Zupełnie jak w tej piosence… China in your hand – zauważyła. – Nie posuwaj się zbyt daleko w swoich marzeniach… są porcelaną w twojej dłoni… nie pragnij zbyt mocno… bo jeszcze się spełnią i nic z tym nie zrobisz…

Sara przytaknęła z uśmiechem.

- Coś w tym jest – upiła łyk wina. – Wiesz… wkrótce po tym jak zadzwoniłaś z wiadomością o tym koncercie, pojechałam na plac, gdzie zwykle tańczy Max z kolegami. To był impuls. Nie zastanawiałam się dlaczego to robię. Tyle razy widziałam jak tańczy… - upiła kolejny łyk. – Wiesz, po raz pierwszy w życiu pomyślałam o nas… znaczy o mnie, Maxie i Jasonie, jako o pełnej rodzinie… Patrzyłam jak tańczy, podobny do ojca, jakby skórę ściągnął i… wyobraziłam sobie inny przebieg tej historii… Wyobraziłem sobie, że Jason zakochuje się we mnie… oboje uczestniczymy w wychowaniu Maxa, obserwujemy jak dojrzewa, cieszymy się wspólnie z jego sukcesów, spędzamy razem Święta…

Anna mocno przytuliła przyjaciółkę.

- No już, kochana – ucałowała jej mokry policzek – Nie płacz, bo zaraz sama się rozpłaczę.

***

Howard nabijał się z Jasona i jego żenującej nieznajomości Internetu.

- Właśnie dlatego nie korzystam z tego gówna – odezwał się nieźle już podchmielony Jase. – To nie na moje nerwy… - otworzył kolejną butelkę piwa. – Nie mam żadnych dzieci! – upił duży łyk gorzkiego trunku. – Nie mam żadnych dzieci! – powtórzył głośniej i wyraźniej.

- A czy ja coś mówiłem? – niezmiennie wesoły Howard bezradnie rozłożył ręce.

- Zawsze używam gumek – mówił przejęty Jason do bliżej nieokreślonego słuchacza – Zawsze!

Howard ostentacyjnie chrząknął.

- Zawsze! - powtórzył nie bez sarkazmu. – Nieważne, że guma czasem niefortunnie pęknie, albo… albo się osunie i… - zachichotał.

- Zamknij się! – przerwał Jason.

***

Sara i Anna popatrzyły na siebie wymownie. Z jakichś powodów żadna z nich nie poruszyła tematu zbliżającego się minikonceru ani spotkania z ulubionym zespołem. Milczenie przerwał Max, który właśnie wrócił do domu:

Cześć – zawołał od progu. Rodzona matka od razu wyczuła, że coś go trapi…

Ta mała franca, Laura…

- Dzień dobry – ukłonił się, przechodząc obok salonu. Zanim Anna zdążyła odpowiedzieć, zniknął za drzwiami swojego pokoju.

Sara przeprosiła przyjaciółkę.

- Max – zapukała do pokoju syna. – Mogę?

- Proszę – wybąkał chłopak.

Leżał na wznak, zasłaniając oczy przedramieniem.

Sara usiadła na brzegu łóżka.

- Co się dzieje? - spytała z troską.

- Nieważne – odfuknął.

Machnęłaby ręką, gdyby chodziło o drobiazg. Maxa spotkała jakaś potworna przykrość – serce matki było w takich sprawach nieomylne.

- Możesz już sobie iść? – spytał, nie dbając o matczyną troskę.

- Nie! – odparła stanowczo Sara. – Nie wyjdę z tego pokoju, dopóki nie dowiem się, co się stało!

Usiadł na łóżku. Spoglądając na matkę zaczerwienionymi od łez oczyma, powiedział łamiącym się głosem:

- Laura…

Sara skrzyżowała ręce na piersiach. A nie mówiłam? – cisnęło się na jej usta, lecz wobec dramatu, który przeżywał jej ukochany jedynak, odpuściła sobie wszelkie złośliwości.

- Laura… jest w ciąży.

- Proszę? – zmarszczyła brwi. Czy aby dobrze usłyszała?

- Jest w ciąży i zamierza dokonać aborcji – dodał, szlochając, Max.

BY THATTERKA